Welk excuus je ook gebruikt, de kinderen woonden daar al die tijd wel.

Ik heb met verbazing zitten kijken naar een aflevering op Zembla afgelopen maand. Het ging over een (nota bene) pleeggezin waarvan scholen en schoolartsen meldingen hadden gemaakt. Zij hadden vermoedens van mishandeling en misbruik.

Niemand deed iets

Er werd aan de bel getrokken bij jeugdzorg ergens in brabant. (Want daar speelde het drama zich af)
Meerdere meldingen
Verdeeld over meerdere jaren

Niemand deed iets
Jeugdzorg sloot de ogen.

Ze wilden het niet geloven.
Ze wilden het niet zien.

Niemand deed iets.
Maar de kinderen woonden daar wel.
Hoor je wat ik zeg?
De kinderen woonden daar wel!

En niemand, helemaal niemand die verschil kon maken, deed iets want het waren slechts meldingen en geen aangiftes.

Wat zei je tegen jezelf als je om 17:00 uur naar huis ging nadat er weer een melding over het betreffende gezin binnen was gekomen?
“zo erg zal het wel niet zijn” ?
“het is hoe dan ook beter dan bij de kinderen thuis” ?
of zei je niet meer zoveel omdat je gewoon zelf opgebrand was door de hoge werkdruk en de vele complexe casussen die je op je bordje kreeg?

Jouw kinderen liggen veilig en warm in bed. In jouw huis. En daar gebeurt het niet en misschien kan je je niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren want wie doet er nu zoiets walgelijks? Je WIL het niet geloven je WIL het niet zien. Je sloot je ogen, om welke reden dan ook sloot jij je ogen.

Maar de kinderen woonden daar wel!

En dan na al die jaren en al die meldingen woonden JOUW kinderen daar misschien niet, JOUW kinderen waren veilig en beschermd, knus bij JOUW in huis. Gelukkig want dat verdienen ze. Ieder kind verdiend dat, ieder kind verdiend een veilig thuis, maar-ze-woonden-er-wel!! Zoveel kinderen woonden daar wel en er gebeurde niks. Helemaal niks!

De kinderen werden misbruikt en mishandeld.
Er waren meerdere meldingen gedaan verdeeld over meerdere jaren en toch gebeurde er niks om het te onderzoeken, laat staan om het te laten stoppen.
De ogen werden gesloten.
Al die mensen die verschil hadden kunnen maken, deden-het-niet.
Maar de kinderen woonden er wel.

Als je het vermoeden hebt van mishandeling of misbruik. Maak het bespreekbaar. Praat erover, deel je zorgen en je angst en je vermoedens en maak een melding en als er niet wordt geluisterd maak er dan nog 1 en nog 1 en nog 1. Zorg dat mensen iets moeten doen. Rammel bij AMK aan de deuren, bonk bij veilig thuis tegen ramen en schop jeugdzorg tegen de schenen. Zorg dat er iets gebeurt. We zijn dat verplicht naar hen die dat nog niet zelf kunnen.

Want de kinderen wonen er wel.

mijn ervaring met sport en het hebben van ADHD

Voetbal, hockey, zelfs tennis, teamsporten (of eigenlijk alles waarbij je concurrerend met elkaar bezig bent), ik ben daar gewoon niet zo goed in, want ik-moet-winnen.

dit gaat ver
heel ver
en als ik niet win
ga ik ook ver
hysterisch ben ik

Als ik win of als ik verlies het maakt niet uit, beide keren ben ik hysterisch en ik-moet-winnen. Ik verander in een compleet ander persoon, ik herken mezelf niet meer. Ik heb mezelf niet meer in de hand en ik doe en gil, schreeuw, krijs zeg allemaal dingen waarbij het woord impulsief een understatement is.

Mijn ouders waren er al heel snel achter gekomen dat teamsporten niks voor mij zijn. Vandaar hun keuze om me op klassiek ballet te zetten. Met mijn roze schoentjes en mijn roze balletpakje stond de mini Martha iedere woensdag middag op de klassieke muziek te stuiteren en deed ik de oefeningen zeven keer zo snel als de rest.

Martha iets minder snel meid
Martha luister eens naar de muziek.
Martha stop eens even met praten
Martha sta eens even stil
Nee Martha stop, 1 rondje, je hoeft maar 1 rondje te draaien

Toen ik met een oefening bijna de kaak van mijn balletjuf had gebroken omdat ik in mijn enthousiasme omhoog was gesprongen terwijl zij met haar hoofd boven mij hing om me te helpen met het vinden van mijn innerlijke rust, en zij daarna even zelf haar impulsen niet meer zo goed kon remmen, had ik besloten dat ik misschien een andere passie moest zoeken. Ballet was het gewoon niet zo.

Ik mocht na 100 jaar zeuren uiteindelijk gaan paardrijden. Het was even zoeken om een geduldige instructrice passende manege te vinden, maar uiteindelijk is het gelukt.
Doink-doink-doink.
Het was voor C al snel duidelijk dat de groepsles niet zo voor mij was weggelegd en voor hetzelfde geld als de rest, kreeg ik bij haar de mogelijkheid om wekelijks privé les van haar te krijgen. Ze is mijn held, nog steeds.
Ze snapte mij en haar manier van les geven hielpen mij. Ik leerde en ik groeide en ik werd er beter in en eindelijk had ik het idee dat ik toch ook iets kon en dat er een clubje was waarbij ik er ook mocht zijn.

Het gaat niet alleen om de aap die het trucje moet leren, maar zeker ook om degene die de aap het trucje moet aanleren. Want als die het geduld ervoor kan opbrengen dan is er een heleboel mogelijk.

Bij mensen is dat eigenlijk net zo.

toen Laura Batstra het in RTL late night over adhd ging hebben was zelfs ik er even stil van

Hoewel een groot deel van de mensen om me heen nog altijd met een complete fanfare, glitterkanonnen en pompoms om me heen danst en me aanmoedigt om gewoon 4 keer per dag mijn medicatie te nemen omdat dat in mijn geval gewoon zoveel beter werkt, doe ik dat nu al ruim een jaar niet meer.
Die rustigere versie van mezelf vind ik wel heel leuk enzo, maar dat hoeft van mij niet perse langer dan een halve dag te duren. Dit komt vooral door de bijwerkingen want die zijn gewoon echt fucked up omdat ik van mijn creativiteit, mijn snelheid en mijn spontaniteit houd, ik wil dat niet missen en dan neem ik het dingen eruit flappen, de afkeurende blikken van mensen om me heen en de rest van de waslijst maar gewoon voor lief.

Ik hoor het Laura Batstra al tegen me zeggen: Dan heb je geen adhd. Als je zo goed mee kunt komen in de maatschappij, dan heb je geen adhd.
Ze zei zoiets namelijk tegen Katja Schuurman bij RTL late night en ik moet zeggen dat ik wel een beetje verbaasd was over de snelheid van haar conclusie.

Wie is zij dat ze een dergelijke conclusie over iemand kan trekken die ze amper een half uur heeft gezien? Als ik daar aan tafel had gezeten, had ze dat dan ook tegen mij gezegd?
Ik heb immers een baan, ik functioneer op mijn werk, slik mijn medicatie alleen wanneer het me uitkomt of wanneer het echt niet anders kan, ik heb een vriend en doe alsof ik een huishouden kan runnen.

Heb ik dan geen adhd?
Maakt de rest waar ik wel iedere dag tegenaan loop dan allemaal niet meer uit?

Ik vind die conclusie een beetje gek..

Ik denk dat er vrijwel niemand vraagtekens bij mijn diagnose zal zetten. Het is voor iedereen die mij ziet duidelijk dat ik mijn diagnose terecht heb gekregen en toch kreeg ik een heel ongemakkelijk gevoel toen ik Laura Batstra op televisie zag verschijnen en naar haar verhaal luisterde want zij zou mijn diagnose waarschijnlijk wel onterecht vinden. Mijn diagnose zou volgens haar waarschijnlijk voortkomen uit een intolerante maatschappij en een psychiater die volgens haar toch eigenlijk heel subjectief een conclusie trekt. Ik hoor volgens haar eigenlijk geen diagnose te hebben omdat ik toch eigenlijk best heel aardig mee kan komen in de maatschappij: ik heb toch een baan enzo..

Huh?
Ja dat bedoel ik.

Ik snap wel dat ze woede bij een groep mensen opwekt. Want hoewel ik het best met een aantal van haar standpunten eens ben, voelde ik me tijdens haar interview op sommige momenten ook best gepasseerd en niet serieus genomen.

Ik vind dat jammer Laura, ik vind het heel erg jammer dat je zo’n conclusie(s) trekt en je in mijn ogen eigenlijk maar heel weinig begrip toont voor de groep mensen die er iedere dag de gevolgen van ervaren. Ik vind dat je meer begrip zou mogen hebben en meer inlevingsvermogen zou mogen tonen. Hoe kun jij over een ander beslissen of de diagnose terecht is of niet, terwijl hier vaak een heel uitgebreid onderzoek aan vooraf is gegaan.
Het kwetst mij als persoon Laura en ook al vind jij misschien van niet: ik heb echt wel adhd. 

hoera daar gaan we weer, adhd en sinterklaassurprises, ik heb gewoon andere hobby’s

Jawel hoor de loodjes bij mijn schoonfamilie voor de sinterklaarsurprise zijn weer getrokken en ik heb natuurlijk het geluk dat ik iemand heb getrokken die ik ongeveer vier keer in mijn hele leven heb gezien. Ga daar maar eens een gedicht over schrijven.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik die hele surprise avonden ieder jaar sowieso als een behoorlijke uitdaging zie. Plannen is niet mijn sterkste kant wat de voorbereidingen niet zo ten goede komt en vervolgens is het op de avond zelf vooral lang zitten, nog langer naar gedichten luisteren en heel veel doen alsof je alles leuk vind terwijl je eigenlijk na gedicht één en surprise twee al bent afgehaakt met opletten. Ik ben gewoon niet zo goed in dat lange zitten en ik heb altijd het idee dat ik wat sneller verveeld raak dan de mensen om mij heen…

Vorig jaar was een succes, ik had het maken van mijn surprise zo lang uitgesteld dat ik uiteindelijk geen tijd meer had en in paniek raakte en huilend in een hoekje zat te bidden of er asjeblieft een atoombom op mij ons huis kon vallen zodat de sinterklaas stress gedaan zou zijn. Zoveel paniek in een mensen lichaam kan niet goed zijn. Daarom besloot ik dat de surprise van dat jaar niks was en niks zou worden en dat ik gewoon ziek thuis zou blijven en lekker de hele avond in mijn eentje netflix films zou gaan kijken, lekker struisvogelen, niks mis mee. in plaats van alles op alles zetten om mijn surprise te redden ben ik naar de paarden gegaan en deed ik net alsof ik mijn leven op orde had.

De dag erna was mijn surprise plotseling op wonderbaarlijke wijze toch klaar en zaten we in de auto op weg naar de schoonfamilie waar ik de grootste complimenten kreeg over hoe mooi ik die surprise had gemaakt. Het was het pronkstuk van de avond.
“Jeetje daar heb je echt veel tijd in gestoken he Martha! Prachtig, echt geen laatste minuten werk dit! Dit hadden we echt niet van jou verwacht!”
“haha ja, was inderdaad veel werk, ja ach wat zal ik zeggen, het is vooral een kwestie van op tijd beginnen he.”

Dit jaar heeft vriendje heel streng gezegd dat hij me niet meer uit de brand zal helpen. Ik moet het echt zelf doen en daarom ben ik maar alvast aan het gedicht begonnen.

Hoi je huidskleur is zo lekker bruin
Je zont graag in de tuin
Sint wist het daarna ook niet meer en mijn concentratie is op en eigenlijk vind ik gedichten maken sowieso een beetje stom en ken ik je ook gewoon niet zo goed behalve dan dat je lekkere kip kunt klaarmaken dus hou dat vast en ga zo door. Laten we aan de hapjes ronde beginnen want ik heb honger.

Zo die is klaar, nu alleen de surprise zelf nog.

de radiostilte die iets langer duurde dan de bedoeling was.

Hoi ik ben Martha
Wie?
Haha.. ja precies dat, sorry het is een tijdje stil geweest, oeps.

Het is een tijdje stil geweest hier op de blog. Ik moet eerlijk toegeven dat ik al heel trots op mezelf ben als ik ga werken, twee keer per dag mijn tanden poets, een grote mensen maaltijd op tafel zet in de avond en op tijd de was draai zodat ik schone onderbroeken en sokken in de kast heb liggen.
Meer dan eens komt het voor dat ik het 1 en ander skip omdat mijn concentratie het laat afweten en draag ik noodgedwongen twee dagen achter elkaar dezelfde sokken.

Ik vergeet nog wel eens dat het vlees in de pan ligt te bakken terwijl ik naar babykattenplaatjes op Pinterest kijk en wanneer je begint te ruiken dat er iets niet helemaal klopt in de keuken is het vaak gewoon net een tikkeltje te laat. Het komt ook  regelmatig voor dat ik de groenten gewoon ben vergeten te kopen of dat de aardappelen ineens op blijken te zijn uh oeps, waar ging het mis.
De rest van de voedsel details zal ik jullie besparen want dan verlies ik denk ik volgers. Gelukkig heb ik wel een levensvoorraad aan pakken rijst en spaghetti in de kelderkast staan omdat ik ze weken achter elkaar structureel van de supermarkt mee naar huis sleepte in de overtuiging dat het op was.

Een huishouden runnen, werken, sporten en dan ook nog adhd hebben is soms een uitdaging en dat alles bij elkaar kost me soms zoveel doorzettingsvermogen en concentratie dat ik in de avond over het algemeen kwijlend op de bank lig en kijk naar programma’s als spangas, brugklas en achter gesloten deuren omdat programma’s met daadwerkelijk niveau op dat moment te hoog gegrepen zijn en ondertiteling in de avond voor mijn adhd hoofd echt teveel gevraagd is. Au, heel pijnlijk dit.
Soms probeer ik wel eens een boek te lezen maar meestal ben ik op het eind van de pagina vergeten wat er in het begin ook alweer stond en hou ik het boek daarom maar meer vast om interessant te doen als vriendje van zijn werk thuis komt.

Ik zal even een snelle up date geven van mijn leven:
Ik heb nog altijd een baan en ik vind het ook nog altijd super leuk.
Ik sta al een jaar op de wachtlijst voor een Siberische kat. Dit omdat ik het dagelijks leven nu al niet geregeld krijg dus ik een huisdier erbij nemen een top plan vond en ik verheug me er echt super erg op, poesje mauw kom maar gauw!
En verder kan ik nog altijd niet met geld omgaan, snap ik nog altijd niet hoe ik in slaap moet vallen in de avond en ben ik mezelf nog altijd aan het overhalen om toch echt eens te gaan beginnen met die Yoga omdat dit goed zou zijn in mijn zoektocht naar rust.

Ik ga proberen om weer iets vaker een blog te posten en mocht je nu denken joh Martha kun je daar eens iets over schrijven, dan hoor ik dat graag.

Hiep hiep hoi, tot snel!

7 dingen die mijn adhd versterken

Ik heb altijd adhd en ik zal altijd drukker, impulsiever en ongeconcentreerder zijn dan gemiddeld Nederland, vandaar waarschijnlijk die diagnose. Dat is niet erg, ik heb dat best heel aardig onder de knie gekregen en als ik het even niet onder de knie heb dan hebben ze daar een pilletje voor uitgevonden, ideaal.
Hoewel ik altijd adhd heb en altijd adhd zal hebben, zijn er bepaalde momenten of omstandigheden die mijn adhd in een mum van tijd versterken. Hieronder heb ik mijn grootste zeven op een rijtje gezet:

1. Suiker.
Het lijk heel cliché maar het is echt zo. Snelle suikers helpen me echt niet met rustig worden of rustig blijven.

2. Onduidelijkheid.
Als dingen onduidelijk zijn begin ik te draaien, te wiebelen en met mijn benen te bewegen. Onduidelijkheid versterkt mijn adhd kenmerken.

3. Zenuwen of ongemakkelijke momenten.
Zenuwen of ongemakkelijke momenten maken me onrustig. Ik ga gekke dingen doen en gekke dingen zeggen. Er gaan dingen over de tafel of over de grond en ik kan mijn impulsen echt veel minder goed remmen waardoor ik belachelijk onzinnige grapjes begin te maken om de spanning te laten zakken wat meestal alleen maar averechts werkt.

4. Veel mensen bij elkaar.
Veel mensen bij elkaar in 1 ruimte met mij erbij maakt mij vaak drukker en onrustiger. Mijn prikkelverwerking raakt overwerkt door de hoeveelheid aan prikkels die tegelijk binnenkomt en mijn adhd besluit dat die het beste voor mij weet hoe die dit aan moet pakken. Doink doink.
Ik kan geen gesprek meer voeren omdat ik door alles wordt afgeleid, mijn onrust neemt toe en ik ben vaak net zo verbaasd als de mensen om me heen over hetgeen dat ik zeg.

5. Feestjes.
Knipperende lampen, harde muziek en veel mensen. Ja echt hoor, ik weet zeker dat feestjes leuker zijn als je adhd hebt.

6. Een leuk vooruitzicht.
Als ik een leuk vooruitzicht heb en ik me daarop verheug zul je het merken. Het versterkt alle adhd symptomen en hoe dichter het leuke vooruitzicht in de buurt komt, hoe drukker, afgeleider en impulsiever ik word.

7. Het moment na een hyperfocus of het moment dat mijn medicatie is uitgewerkt.
Na een periode van super concentratie en super rust, komt de piek. BAM het moet er gewoon uit ofzo. Ik heb echt even nodig om al die energie er weer uit te krijgen en me ergens op concentreren hoef ik niet eens te proberen.

Tumtumtummm is het herkenbaar of hebben jullie aanvullingen? Altijd welkom!

wat ik tegen mijn 15 jaar jongere ik zou zeggen

Hallo daar,

Je bent nu nog een tiener, je hebt de twintig nog niet bereikt. Je hebt je middelbare schooldiploma nog niet gehaald en je bent je opleiding nog niet begonnen. Maar dat komt allemaal wel, maak je maar geen zorgen.
De middelbare school is niet zo je ding, nooit geweest en ik weet dat het dat ook nooit zal worden. Teveel vakken waarin jij je niet interesseert, teveel huiswerk waarin je geen zin hebt en teveel regels waaraan jij je gewoon niet zo goed kunt houden. Je zit net iets te vaak alleen of je staat net iets te vaak op de gang en ook dat kan je net iets te weinig interesseren. Je fladdert voornamelijk op en neer en ik vind het rot voor je om te zien dat je zelfs voor vrienden niet echt rust kunt vinden. Niet dat jou dat op dit moment veel uitmaakt, maar toch.

Het is niet erg,
Maak je geen zorgen,
Je komt er wel.

Die stomme vraag wordt jou steeds vaker gesteld.
En hij zal je alleen nog maar vaker gesteld gaan worden.

De vraag of je adhd hebt.

Ik weet dat jou dat nu nog niet zoveel uitmaakt, gelukkig.
Jij doet gewoon je ding, dat het te maken heeft met hersenen die misschien iets anders werken heb jij nog helemaal niet door, je doet misschien wel anders, maar echt anders voel jij je nu nog niet.
Je praat vaak teveel en je lacht soms te hard. Maar dat is nog niet erg, jij vind dat nog niet erg. Je bent spontaan en je bent enthousiast en ik geniet ervan wanneer ik zie hoe wonderbaarlijk onbevangen jij nog bent. Blijf maar zo lang mogelijk zo onbevangen als dat je nu bent.

Het zal niet lang duren voordat de blikken van de mensen om je heen strenger worden en het zal niet lang duren voordat de reacties van de mensen om je heen harder worden en dan zul jij je meer en meer bewust worden van jezelf. Van je drukte, van je impulsiviteit. Ik wil je vragen om je daar niet door te laten leiden, asjeblieft. Laat de mensen om je heen gewoon zijn, zij mogen hun mening hebben, maar jij hoeft je daar niks van aan te trekken.
Sommige mensen snappen het niet, ze snappen niet dat jij gewoon iets anders werkt. Dat je het heus wel probeert en dat je heus wel je best doet. Ze snappen niet dat jij je gewoon niet zo gemakkelijk aan hun regels kunt aanpassen, dat jij je eigen handleiding hebt, dat je dat niet expres doet. Neem ze dat niet kwalijk, maar laat je asjeblieft niet door hun onwetendheid leiden, je verdient beter dan dan.

Natuurlijk ben je soms een beetje druk en natuurlijk doe je soms dingen die je beter niet had kunnen doen en ik weet dat je snel afgeleid bent en dat je belangrijke dingen iets te vaak vergeet. Dat weet je zelf ook wel, maar laat daardoor niet je zelfbeeld aantasten. Laat daardoor niet je zelfvertrouwen minder worden, jij hebt andere kwaliteiten, probeer die te zien.

Er zullen mensen om jou heen zijn die jou waarderen voor wie je bent, het maakt hen niet uit dat je iets drukker bent, zij snappen dat. En diezelfde mensen zullen jou helpen om er te komen. Je hoeft het niet alleen te doen. Neem hun hulp aan en voel je daardoor niet als een last. Die mensen zouden jou niet helpen als ze dat zelf niet zouden willen. Ik weet hoe bang je ervoor bent om een last voor anderen te zijn, maar echt waar, je bent geen last. Net als de rest, mag ook jij er zijn.

Geef jezelf de tijd om dingen te leren en als dalijk het besef komt dat je iets anders bent, word dan niet boos en ben dan niet zo hard voor jezelf. Je doet je best, dat heb je altijd gedaan. Ik weet dat, ik zie dat. Zie niet alleen wat niet lukt, maar zie ook wat wel lukt, waar je wel goed in bent, wat je allemaal wel kan.

Ondanks of dankzij je adhd.
Je komt er wel.
Maak je geen zorgen.
Ik beloof je.
Met jou komt het goed.

yoga voor mensen met adhd

Ik ga meedoen aan de yoga avond!
Jij en yoga?
Ja cool he!
Martha die mensen worden helemaal gek van jou..
Neeeee het is een yoga avond voor mensen met a-d-h-d
oh god.. 

Ongeveer een jaar geleden was ik op zoek naar een yoga clubje waar ik me bij aan kon sluiten. Ik vond het een heel goed idee van mezelf maar na wat gesprekken met mensen om me heen besefte ik dat ik misschien wat te onrustig zou zijn voor een yoga clubje. Ik verspreid nog altijd meer glitters en regenbogen dan de gemiddelde eenhoorn dusja.
Natuurlijk ben ik hard op zoek naar iets dat voor rust en ontspanning kan zorgen liefst in plaats van medicatie, maar er is nogal een verschil tussen mensen met adhd en mensen zonder adhd, het beestje heeft niet voor niks een naam gekregen en ik snap dat een Martha in een yoga clubje als storend kan worden ervaren en dus, omdat ik mezelf een nieuwe mislukking wilde besparen, heb ik toentertijd mijn zoektocht naar een yoga clubje gestaakt.

Ik doe nu bootcamp. 
Dat is bijna hetzelfde. 
Alleen dan zonder rust en ontspanning.

Deze maand had het adhd café een yoga avond georganiseerd en dat vond ik dan toch wel de perfecte plek om kennis te maken met het yoga concept omdat ja, het is en avond speciaal voor mensen met adhd. De kans dat dat als een mislukking zou eindigen was gewoon iets minder groot en de vorige keer had ik me ondanks mijn drukte toch heel welkom gevoeld. Ze vinden het daar niet raar als je een beetje drukker bent en je mag er gewoon jezelf zijn. Dat klinkt misschien heel erg vanzelfsprekend, maar dat is het op veel andere plaatsen meestal niet dus hoi. Vriendin K en ik waren er weer bij.

Al wiegend van mijn ene op mijn andere been startte ik met de yoga oefeningen en hoewel ik bij de eerste drie series nog niet zoveel meekreeg en ik nog vooral mijn best deed om zo normaal mogelijk over te komen, kon ook ik na een half uur de oefeningen meedoen zonder die autistische bewegingen erbij. Ik moet toegeven dat ik zelf verbaasd was over de ontspanning die ik voelde en toen we op het einde de bodyscan deden kon ook ik (!!) richting het einde de rust vinden om gewoon te liggen en te bestaan zonder continue de drang te voelen om te bewegen, te denken en geluidjes te maken.

Wow Martha, jij?! 
Ja serieus, ik!

Het voelde echt heel fijn en ik heb nog nooit zo’n ontspannen terugrit naar huis gehad. Na vrijdag ben ik ervan overtuigd dat yoga en adhd gewoon echt goed samen kunnen gaan en dus ben ik sinds deze week opnieuw begonnen met een zoektocht naar een passend yoga clubje.

ik werk om te leven en zeker niet andersom.

Ik hecht niet zoveel waarde aan geld en als je het mij vraagt kun je het begrip “geld” opdelen in 2 categorieën
1. geld
2. geen geld
Ik denk dat deze categorieën voor meer mensen met adhd gelden want ja impulsief zijn schijnt een dingetje te zijn binnen deze doelgroep.

De eerste categorie begint bij mij meestal rond de 25ste van de maand, de tweede categorie begint dan weer rond de 15e van de maand en zo wisselen ze zich elkaar een beetje af. Ik heb daar niet zoveel moeite mee, mijn leven is erop ingericht en ik weet waar ik aan toe ben, dat is prima want zolang ik mijn rekeningen kan betalen zie ik geen probleem.

Mijn levensmotto is: je leeft maar 1 keer en dat is dan direct ook de verantwoording voor eigenlijk alle uitgaves die ik doe.

Martha zou je dat wel doen? 
Tuurlijk wel, je leeft maar 1 keer!
Martha is dat wel verstandig?
Zeker wel, je leeft maar 1 keer!
Martha kun je je dat geld niet beter opart zetten?
Nee joh, je leeft maar 1 keer!

En op die manier heb ik (waarschijnlijk samen met de rest van de adhd-club) Nederland uit de crisis geholpen. BAM jonge, een beetje meer dankbaarheid en respect lijkt me hier dus wel op zijn plaats ipv altijd die kritische blik.

Martha waar wil je eigenlijk naartoe? 
Oja, dus wat ik jullie wil vertellen is: Ik heb een nieuw gitaar gekocht.  
Oh god…
Precies, dat dacht ik ook toen ik hem zag: oh god!!! 

Je leeft maar 1 keer, misschien ben je er volgende maand wel helemaal niet meer dus dan kun je er maar beter voor zorgen dat je alles gedaan hebt dat je hebt willen doen want nu kan het nog dus nu is het moment om het te doen. 

methylfenidaat (ritalin) en adhd: blijkbaar is het een “no go”

Blablabla, daar gaan we weer, met zijn allen lekker methylfenidaat bashen. Er zijn doden gevallen en de bijwerkingen zijn enorm. Voor kinderen mag het wel maar voor volwassenen is het echt heel gevaarlijk. Pas op.

Dus als je kinderen hebt met adhd en mochten die toevallig op een dag 18 worden, gooi dan maar gelijk de hele voorraad in de vuilnisbak, want vanaf nu wordt het gevaarlijk met de dood als gevolg. Want 3 doden waarvan niet is aangetoond dat het door de methylfenidaat komt, dat is echt een goede reden tot paniek.

Op het nieuws en in de krant, het brengt weer grote koppen met zich mee en ik word een beetje moe van deze discussie want ALS je al hartkloppingen door de methylfenidaat krijgt, dan stop je er toch gewoon mee? Niemand dwingt je om dat pilletje te slikken? We hebben het immers over volwassenen?

Ben ik nu zo slim of zijn zij nu zo dom?

Maar dat is blijkbaar niet genoeg, nee want het kwaad is al geschiet en daar op onder andere twitter komt de discussie rondom adhd alweeeeeeer op gang, weer komen daar de groentes, de beweging, de vis en de slaap om de hoek kijken want dat zou hetzelfde effect hebben als methylfenidaat (trust me, it doesn’t) en weer komen daar de goed voorgelichte buurvrouwen die schreeuwen dat methylfenidaat hetzelfde is als speed of cocaïne. (wat ik op mijn beurt eerlijk gezegd sterk betwijfel maar wat ik dan eigenlijk niet echt hardop durf te zeggen omdat ik bang ben voor de discussie die dat dan weer teweeg zal brengen).

Er is weinig begrip voor de groep mensen die methylfenidaat slikt en er wordt amper gesproken over de positieve aspecten van het medicijn.
Ik stop, ik begin, ik stop, ik begin, ik stop en uiteindelijk ben ik weer begonnen want de bijwerkingen wegen voor mij niet op tegen de voordelen. Methylfenidaat neemt mijn adhd niet weg, maar het haalt de scherpste randjes ervan af en ja, daar ben ik gek genoeg op sommige momenten heel erg blij mee.

Het gaat niet om een samenleving die niet tolerant zou zijn en het gaat niet om het zoeken naar een excuus. Nee, het gaat om het krijgen van die baan die je zo graag zou willen, het gaat om het goed kunnen uitvoeren van je werk omdat je dat heel graag wil, het gaat om het kunnen voeren van hele belangrijke gesprekken omdat die je helpen om beter in het leven te kunnen staan, het gaat om geconcentreerder achter het stuur te kunnen zitten en het gaat bij mij op het einde van de dag ook om beter te kunnen slapen. Wat denk je dat het met een mens doet als al dat bovenstaande niet lukt, gaat of kan.

Ja inderdaad, denk daar maar eens even over na!

Methylfenidaat is geen overbodige luxe, het is ook geen lekker drugsje om high van te worden en het is al helemaal geen sluipmoordenaar. Methylfenidaat is medicatie die ik neem zodat ik beter kan functioneren en ik ben blij dat het er is.