Adhd en trauma

Op het werk zei de gedragsdeskundige een keer over 1 van onze kinderen uit de groep dat die enorme drukte die die liet zien mogelijk ook opgeslagen trauma kon zijn. Dat het onder de noemer adhd en medicatie weg werd gezet, maar dat er misschien wel iets diepers lag. Dat je lijf bijvoorbeeld trauma’s op kan slaan als enorme onrust. Dat het hoofd al (onbewust) vol kan zijn met geheimen en zorgen en dat het zich daardoor niet kan concentreren.

Het hoeft niet zo te zijn, misschien is het bij heel veel ook wel niet zo en het wil ook niet zeggen dat het dan geen adhd is want het kan ook een combinatie zijn die elkaar versterkt. Brand me nu niet af met het uitspreken van deze woorden. Nogmaals het hóeft niet zo bij iedereen te zijn, maar bij een deel speelt het bovenstaande wel, daar ben ik van overtuigd. 

Ik denk eerlijk gezegd ook dat dit stuk onderbelicht is. dingen worden weggezet als adhd en kinderen krijgen soms wel en soms geen medicatie. Daarmee is de vraag van school en ouders opgelost. Het probleem ligt voornamelijk bij het kind en men kan er verder weinig aan doen, het is immers adhd. Het beestje heeft een naam gekregen en daarmee is het afgelosten. 
Met het stellen van een adhd diagnose is op zich genomen natuurlijk niet perse iets mis, alleen wordt er daarna niet meer echt gekeken naar waar gedrag nog meer vandaan zou kunnen komen, naar wat er nog meer zou kunnen zijn. Nogmaals, het hoeft niet maar het kan wel. 

Kinderen zijn de beste geheimbewaarders van ons allemaal. “Zeg het tegen iemand en je mag niet meer bij papa en mama in huis wonen“ ik garandeer je dat elk geheim met die woorden goed gebakken zit. Vooral bij de kleintjes werkt dat lekker effectief. 

Maar ook zonder dat je dingen expliciet benoemt denk ik dat kinderen veelal zullen zwijgen. Kinderen voelen aan dat er over sommige dingen niet gepraat mag worden, hebben soms zelfs niet eens woorden voor wat er gebeurt, willen mensen niet boos of verdrietig maken. Kinderen zijn kleine redders die op hun kleine schoudertjes soms grote geheimen meedragen zonder dat we dat zien. Kinderen kunnen dingen die volwassen mensen niet kunnen: Kinderen kunnen delen die te zwaar voor ze zijn parkeren, ze maken een plekje vrij in hun hoofd en sluiten het deurtje, daarmee is het er niet meer. Kinderen kunnen zich uit de wereld onttrekken en zichzelf meenemen naar een veilige fantasie plek zonder dat je ze dat hoeft te leren. 

Als de omstandigheden maar benard genoeg zijn.

Kinderen laten hun problemen en pijn op een andere manier zien: niet willen eten, bizar grote niet kloppende verhalen vertellen, bedplassen, niet praten of juist altijd praten, contact vermijden of juist enorm claimen, angsten die niet bij de leeftijd passen, gedrag laten zien dat niet bij de leeftijd past. Er is geen pijl op te trekken want ieder kind gaat anders met problemen om. Het is vaak ook heel erg subtiel en bovenstaand gedrag hoeft ook weer niet perse gelijk voort te komen uit problematische thuis situaties. Dat maakt het zo ingewikkeld. En soms kunnen er ook dingen spelen die je als ouders zijnde, verdrietig genoeg, gewoon echt niet ziet of hebt gezien. ik snap dat je dan als ouders op zoek gaat naar een verklaring en dat adhd dan als een opluchting kan voelen want je zou ook echt oprecht niet weten wat er anders zou kunnen zijn en je wil je kind gewoon zo ontzettend graag begrijpen en helpen.

het hoeft niet zo te zijn, bij de meeste gezinnen en kinderen zal het niet zo zijn en is het natuurlijk gewoon zuiver adhd, maar het zou wel kunnen snap je. Bij sommige kinderen is het wel zo en die kinderen zien we niet. 

misschien als we echt zouden kijken en echt zouden luisteren, zouden we sommige kinderen uit vreselijke situaties kunnen helpen, misschien als we gedrag niet enkel weg zouden schrijven als adhd of ODD en daarmee de deur zouden sluiten voor onderliggende problematiek, misschien zouden we dan een verschil kunnen zijn voor een aantal van onze kinderen. Zouden we de redder zijn waar die in de fantasie al zo vaak over heeft nagedacht. 

Dit is natuurlijk maar een hersenspinsel, brand me er niet op af. Ik weet dat bij veel mensen die diagnose gevoelig kan liggen. Nogmaals, het hoeft niet bij iedereen zo te zijn. 
Maar het kan wel