Blablabla, daar gaan we weer, met zijn allen lekker methylfenidaat bashen. Er zijn doden gevallen en de bijwerkingen zijn enorm. Voor kinderen mag het wel maar voor volwassenen is het echt heel gevaarlijk. Pas op.
Dus als je kinderen hebt met adhd en mochten die toevallig op een dag 18 worden, gooi dan maar gelijk de hele voorraad in de vuilnisbak, want vanaf nu wordt het gevaarlijk met de dood als gevolg. Want 3 doden waarvan niet is aangetoond dat het door de methylfenidaat komt, dat is echt een goede reden tot paniek.
Op het nieuws en in de krant, het brengt weer grote koppen met zich mee en ik word een beetje moe van deze discussie want ALS je al hartkloppingen door de methylfenidaat krijgt, dan stop je er toch gewoon mee? Niemand dwingt je om dat pilletje te slikken? We hebben het immers over volwassenen?
Ben ik nu zo slim of zijn zij nu zo dom?
Maar dat is blijkbaar niet genoeg, nee want het kwaad is al geschiet en daar op onder andere twitter komt de discussie rondom adhd alweeeeeeer op gang, weer komen daar de groentes, de beweging, de vis en de slaap om de hoek kijken want dat zou hetzelfde effect hebben als methylfenidaat (trust me, it doesn’t) en weer komen daar de goed voorgelichte buurvrouwen die schreeuwen dat methylfenidaat hetzelfde is als speed of cocaïne. (wat ik op mijn beurt eerlijk gezegd sterk betwijfel maar wat ik dan eigenlijk niet echt hardop durf te zeggen omdat ik bang ben voor de discussie die dat dan weer teweeg zal brengen).
Er is weinig begrip voor de groep mensen die methylfenidaat slikt en er wordt amper gesproken over de positieve aspecten van het medicijn.
Ik stop, ik begin, ik stop, ik begin, ik stop en uiteindelijk ben ik weer begonnen want de bijwerkingen wegen voor mij niet op tegen de voordelen. Methylfenidaat neemt mijn adhd niet weg, maar het haalt de scherpste randjes ervan af en ja, daar ben ik gek genoeg op sommige momenten heel erg blij mee.
Het gaat niet om een samenleving die niet tolerant zou zijn en het gaat niet om het zoeken naar een excuus. Nee, het gaat om het krijgen van die baan die je zo graag zou willen, het gaat om het goed kunnen uitvoeren van je werk omdat je dat heel graag wil, het gaat om het kunnen voeren van hele belangrijke gesprekken omdat die je helpen om beter in het leven te kunnen staan, het gaat om geconcentreerder achter het stuur te kunnen zitten en het gaat bij mij op het einde van de dag ook om beter te kunnen slapen. Wat denk je dat het met een mens doet als al dat bovenstaande niet lukt, gaat of kan.
Ja inderdaad, denk daar maar eens even over na!
Methylfenidaat is geen overbodige luxe, het is ook geen lekker drugsje om high van te worden en het is al helemaal geen sluipmoordenaar. Methylfenidaat is medicatie die ik neem zodat ik beter kan functioneren en ik ben blij dat het er is.
Mijn ingedamde enthousiasme, mijn geïrriteerdheid en enorme overgevoeligheid voor prikkels bij uitwerking, mijn gebrek aan eetlust en mijn soms toch wat sombere gemoedstoestand maken het leven met medicatie er gewoon niet altijd beter op en dus was de informatie uit dit gesprek echt precies wat ik zocht!!
Ik weet niet hoe het kan, maar ook als ik alle tijd van de wereld lijk te hebben kom ik te laat. Dat ligt niet aan mij en ook niet aan mijn medicatievrijedag, maar dat ligt aan de tijd. Eerst is er alle tijd en ineens is de tijd op. De tijd begrijpt mij gewoon nog niet helemaal ofzo.
Ik doe mijn best om mijn impulsen te remmen, rustiger te zijn en me langer dan een goudvis te kunnen concentreren maar dat is echt verdraaid lastig, zelfs met de tips en de oefeningen van psycholoog wil het zonder medicatie gewoon niet zo goed lukken.
Stel je voor dat je een springpony bent maar dat je niet mee mag doen met de andere springpony’s omdat ze vinden dat je te hoog springt. Stel je voor dat je een hardloper bent, maar niet mee mag rennen met de rest van de hardlopers omdat ze vinden dat je te snel rent. Stel je voor dat je adhd hebt maar niet mee mag doen aan de adhd groepstraining omdat ze vinden dat je te druk bent. Voel de ironie, wauw.
Na 2 maanden medicatie te hebben gebruikt vond ik het goed geweest. Ik had het licht gezien en ik wist nu waar de aan en uitknop zat, ik was rustiger geworden en had mijn impulsen nog nooit zo goed kunnen beheersen. De scherpe randjes waren van mijn adhd af en dus bedankte ik mijn medicatie en besloot ik dat vanaf hier onze wegen konden scheiden. Het was tijd dat ik op eigen benen ging staan.
martha in wonderland 