7 dingen die mijn adhd versterken

Ik heb altijd adhd en ik zal altijd drukker, impulsiever en ongeconcentreerder zijn dan gemiddeld Nederland, vandaar waarschijnlijk die diagnose. Dat is niet erg, ik heb dat best heel aardig onder de knie gekregen en als ik het even niet onder de knie heb dan hebben ze daar een pilletje voor uitgevonden, ideaal.
Hoewel ik altijd adhd heb en altijd adhd zal hebben, zijn er bepaalde momenten of omstandigheden die mijn adhd in een mum van tijd versterken. Hieronder heb ik mijn grootste zeven op een rijtje gezet:

1. Suiker.
Het lijk heel cliché maar het is echt zo. Snelle suikers helpen me echt niet met rustig worden of rustig blijven.

2. Onduidelijkheid.
Als dingen onduidelijk zijn begin ik te draaien, te wiebelen en met mijn benen te bewegen. Onduidelijkheid versterkt mijn adhd kenmerken.

3. Zenuwen of ongemakkelijke momenten.
Zenuwen of ongemakkelijke momenten maken me onrustig. Ik ga gekke dingen doen en gekke dingen zeggen. Er gaan dingen over de tafel of over de grond en ik kan mijn impulsen echt veel minder goed remmen waardoor ik belachelijk onzinnige grapjes begin te maken om de spanning te laten zakken wat meestal alleen maar averechts werkt.

4. Veel mensen bij elkaar.
Veel mensen bij elkaar in 1 ruimte met mij erbij maakt mij vaak drukker en onrustiger. Mijn prikkelverwerking raakt overwerkt door de hoeveelheid aan prikkels die tegelijk binnenkomt en mijn adhd besluit dat die het beste voor mij weet hoe die dit aan moet pakken. Doink doink.
Ik kan geen gesprek meer voeren omdat ik door alles wordt afgeleid, mijn onrust neemt toe en ik ben vaak net zo verbaasd als de mensen om me heen over hetgeen dat ik zeg.

5. Feestjes.
Knipperende lampen, harde muziek en veel mensen. Ja echt hoor, ik weet zeker dat feestjes leuker zijn als je adhd hebt.

6. Een leuk vooruitzicht.
Als ik een leuk vooruitzicht heb en ik me daarop verheug zul je het merken. Het versterkt alle adhd symptomen en hoe dichter het leuke vooruitzicht in de buurt komt, hoe drukker, afgeleider en impulsiever ik word.

7. Het moment na een hyperfocus of het moment dat mijn medicatie is uitgewerkt.
Na een periode van super concentratie en super rust, komt de piek. BAM het moet er gewoon uit ofzo. Ik heb echt even nodig om al die energie er weer uit te krijgen en me ergens op concentreren hoef ik niet eens te proberen.

Tumtumtummm is het herkenbaar of hebben jullie aanvullingen? Altijd welkom!

adhd en prikkels

Persoonlijk denk ik dat adhd het probleem niet zo is. Het is meer het impulsieve, het ongeconcentreerde en het hyperactieve dat voor de problemen zorgt, hoewel ik eigenlijk ook niet denk dat dat het echte probleem is.

Nee als je het mij vraagt zijn het de prikkels.
De prikkels zijn het probleem.
De prikkels zijn het schuld.
-Bij mij dan-.
Te veel of te weinig, dat maakt niet uit, de prikkels zijn hoe dan ook het probleem.

Ik geef het toe.
Ik ben een prikkeljunky, maar dan echt.

Ik heb prikkels namelijk nooooodig.
Of tenminste: dat denk ik als ik ze niet genoeg binnen krijg.

Ik beweeg, wiebel, de televisie staat aan op volume “martha-de-buren-hoeven-niet-te-horen-wat-jij-aan-het-kijken-bent”, ik heb de laptop op schoot, ik zing liedjes, ik fladder van links naar rechts en ik heb meer contact met mijn telefoon dan met mijn vriend, alles moet tegelijk.
Beter is het nog als we op feestjes zijn, want feestjes zijn leuk, zoveel mensen en zoveel muziek en zoveel lampjes en wauw nee maar echt daar slaan de prikkels je om de horen en ik vind het prachtig.

Denk ik
Totdat het teveel word
Want zoveel prikkels kan een mens helemaal niet verwerkt krijgen.
Martha ook niet.

Ennnnnnn daar gaan we weer.
Hoi overprikkeling.

Overprikkeling bijvoorbeeld een bezoekje aan de supermarkt zorgt ervoor dat ik de weg kwijt raak. Ik kan me niet concentreren, ik word impulsief en hyperactief en shit wat moest ik ook alweer doen?! Ik draai 6 keer op mijn eigen as zonder resultaat en uiteindelijk eindig ik meestal uitgeleefd en gefrustreerd op de bank met een lontje dat ongeveer zo lang als de nagel van mijn pink, wat voor vriendje dan weer een beetje jammer is.

Sorry T.

En hoewel het klinkt alsof het terugdringen van al die prikkels een goed idee is, (Martha je doet het jezelf ook aan!! Leer jezelf toch remmen!! Leer je rustmomenten te pakken! Leer dan toch om even tot 10 te tellen!) weet ik uit ervaring dat dat ook de oplossing niet is, want van onderprikkeling word ik druk en impulsief en ongeconcentreerd. Zoals ik al zei: ik heb prikkels nooooodig en als ik ze niet van buitenaf krijg, dan ga ik er van binnenuit naar op zoek.

Adhd is het probleem niet zo, het hebben van adhd ook niet, het is meer het overactieve en impulsieve en ongeconcentreerde dat voor de problemen zorgt en als je het mij vraagt ligt het begin en het eind bij de prikkels: de prikkels zijn het schuld. 

stop denk doe maar hoe.

Ik snap niet hoe andere dat doen: 40 uur werken, het huishouden runnen, een sociaal leven bijhouden, sporten en hobby’s uitoefenen.
Nee maar echt, ik heb daar respect voor.
Als ik in een week 27 uur werk, 2 machines draai én mezelf iedere ochtend aankleed ben ik toch behoorlijk trots op mezelf.

Ik krijg het leven gewoon niet zo goed geregeld als andere mensen om me heen en nu weet ik niet of dat iets over mij zegt of toch meer over hun.

Hoewel ik mijn leven niet altijd even goed georganiseerd krijg, lijkt het voor mensen die me niet echt kennen alsof ik het allemaal prima op orde heb. Waarschijnlijk dat om die reden de mama van J aan mij vroeg of ik bij hun aan huis wil komen werken. (Weet zij veel dat ik de helft van de tijd mijn tanden-poetsen-in-de-ochtend oversla vanwege tijdgebrek en ik ongeveer drie keer in de week een boterham of kant en klaar maaltijd in de magnetron schuif, omdat koken na een werkdag teveel van me vraagt).

Dus omdat ik mijn leven met 27 uur werken, het huishouden, mijn sociale leven, het sporten en mijn hobby’s al niet georganiseerd krijg, was het geen moeilijke keuze om te maken. Ik heb de mama van J vriendelijk bedankt voor het aanbod en heb vervolges gezegd dat ik best vanaf oktober bij hun kan beginnen. Die zes uur extra werken in de week is natuurlijk geen enkel probleem, hartstikke leuk!

Die stop-denk-doe methode zit er nog altijd niet helemaal in bij mij geloof ik.

god heeft een goed gevoel voor humor ha-ha

Als ADHD’er kan je beter niet meedoen aan een autisme simulatie.
Sodeknetter.
Hardrockmuziek op volume gehoorbeschadiging, knipperende disco lampen, veel te veel mensen in een nog kleinere ruimte en veel te veel wierook stokjes was het idee van de autisme-info-avond om autisme te simuleren..

Halleluja.

Terwijl ik vooral probeerde om normaal over te komen wilde dat toch net niet helemaal lukken en aangezien mijn prikkelverwerking achter in de zaal op hol begon te slaan vluchtte ik samen met vriendin K naar voren toe in de hoop dat ik daar iets minder op een hondsdolle hond zou lijken.

Tevergeefs, ook vooraan maakte ik guiles de la tourette achtige hoofdbewegingen en kon ik nergens meer een touw aan vast knopen, vriendin K leek er minder problemen mee te hebben en vertelde er nog vrolijk op los, ik daarentegen was nog net niet aan het schuimbekken.
Deze simulatie was duidelijk niet goed voor mij en genoeg is genoeg.

Vriendin K dacht hetzelfde.
“Martha zullen we gaan?
“wat?”
“Is het teveel, zullen we gaan?”
“Huh, wat?”
“Wil je naar onder gaan?”
“Sorry ik krijg echt niet mee wat je zegt!! Dit zijn iets teveel prikkels man!! Kunnen we niet terug naar onder gaan?!?!”
“Goed idee”

Godzijdank, ik duwde me lichtelijk wanhopig een weg door de mensen heen, terug naar de uitgang. Knippend met mijn vingers en klappend met mijn kaken vluchtte liep ik terug naar de uitgang waar ik kennis maakte met meneer eikel die pal voor de dichte deur bleef staan.

“Iemand met autisme kan er ook niet voor weg lopen, dat is de simulatie, nu weet je hoe het voelt, zo voelt het voor hun ook, je mag niet weg”.

Wauw..

Als ik meneer eikel zou hebben verteld dat ik adhd had, dat mijn prikkelverwerking redelijk beroerd is en dat ik toch redelijk aan het doordraaien was, had ik waarschijnlijk best weg mogen gaan, misschien zelfs nog wel met speciale escort, maar de verschrikkelijke houding, de over elkaar geslagen armen en de zelfvoldane grijns op zijn gezicht maakte het dat ik nog niet misschien ging aangeven dat dit alles teveel voor me was.

Van mijn nagels is niet meer veel over
en om 02:30 was ik nog altijd klaarwakker van de totale overprikkeling, maar hey: ik heb lekker niet bij meneer eikel gesmeekt of ik asje-asje-asjeblieft weg mocht gaan: autoriteiten kiss my ass.

de kerstman zegt niet voor niks ho ho ho

Het geluk is aan mijn zijde, wij vieren niet alleen kerstavond, eerste kerstdag en tweede kerstdag, nee wij vieren ook nog een derde kerstdag. De min of meer verplichte familie diners vind ik super gezellig en ik hou er echt heel erg van. Voor maximaal een half uur dan, want daarna ben ik wel weer klaar met het lange zitten en het luisteren naar de levensverhalen waar ik eigenlijk toch niet zo in geïnteresseerd ben omdat ik ze toch niet kan volgen omdat er een overdaad aan prikkels is die ik helemaal niet goed verwerkt kan krijgen: Martha luister je wel? Hè? Ja tuurlijk! Uuh wat zei je?
Het is niet dat ik uit pure desinteresse niet naar de ander luister, maar de 25 andere gesprekken wil ik eigenlijk ook graag voor de helft volgen en dat wat er allemaal om me heen gebeurt wil ik ook graag zien en ik wil eigenlijk ook even in de keuken kijken wat daar gebeurt en dat leuke kerstliedje wil ik eigenlijk graag meezingen en tegelijkertijd heb ik eigenlijk ook echt heftig honger want ik heb al vanaf vanmorgen niet gegeten en eigenlijk zit mijn sok niet goed en staan de tafels niet helemaal recht tegen elkaar en zit de man naast me zo’n vervelende geluiden te maken.
Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op tafel, knik ik beleefd naar mijn gesprekspartner die al snel met iemand anders gaat praten omdat ik toch niet luister en draai ik ongeduldig rondjes op mijn stoel terwijl ik ook nog een leuke vriendin voor mijn vriend probeer te zijn zonder dat handjes vasthouden en wat dan ook want dat ge-aanraak kan ik er helemaal niet meer bij hebben, ik heb mijn bewegingsruimte nodig, en hard ook.

Wanneer de tijd vordert en mijn lichaam zich vult met overprikkeling, gezelligheid, kerstdrukte, chaos, spanning, koolhydraten en suikers, stijgt mijn energieniveau nog een beetje meer en dan kan het feestje pas echt beginnen. Yes. De rem gaat eraf en het gas gaat erop. Ik heb een Ferarri in mijn hoofd.
De grapjes gaan als warme broodjes over de toonbank, ik word nog wat dynamischer dan ik al was ik heb nog net geen schuim op de mond staan en om het kwartier gaat er een glas over de tafel, oeps, sorry!
Een deel van de familie is een beetje geïrriteerd, een deel is vermaakt en een deel kijkt hoofdschuddend toe. Mij maakt het allemaal helemaal niks uit want hey: waar is het feestje? Hier is het feestje!

Wat een feest, wat een feest..
Totdat ik thuiskom.
Want dan ben ik weer terug op aarde..
En heb ik een beetje spijt van hoe ik heb gedaan..
Oeps..

De dag erna ben ik uitgeleefd, de accu is ver leeg, dit feestje moet verwerkt worden. Ik heb de concentratie van een visstick, ben om alles en niks geïrriteerd, maak om kleine onbenulligheden ruzie en kan zo lekker emotioneel reageren.

Tijd om bij te komen van feestje één heb ik niet want feestje twee staat alweer voor de deur. Yes, het is kerstmis!

just do it

Het is bijna zover, ik ga mijn grenzen verleggen. Om me heen reageerde iedereen een beetje verbaasd:
Martha zou je dat nu wel doen?
Ik weet niet of dat iets voor jou is?
Weet je het wel zeker?
Vorig jaar heb ik gezegd dat ik het nooit meer zou doen, ik was zo overprikkeld dat ik zelfs de uitgang niet meer kon vinden. Ergens onderweg naar de uitgang klampte ik me paniekerig aan mijn vriendin vast in de hoop dat zij me naar buiten kon loodsen, ik weigerde om nog een stap door de drukte te zetten en ik werd aangekeken alsof ik een circusact was. Mijn trouwe eenhoorn liet me in de steek, de tarzans waren ver te zoeken en mijn glitters en regenbogen was ik in de drukte verloren. In mijn paniek beloofde ik god dat als hij me hier uit zou helpen, ik het nooit meer zou doen. Dit soort uitjes waren niet aan mij besteed, dat wist ik zeker.

Ik heb de wonden gehecht en onderhand zijn ze goed genezen, ik ben vergeten waarom ik god ook alweer die belofte heb gedaan en ik kan me niet meer herinneren waarom ik ook alweer zo in paniek raakte: zo erg zal het toch niet zijn zeker?
Ik heb besloten dat het tijd is om het nog eens te proberen. Ik ben nu immers een jaar ouder en wijzer.
Ik ga het gewoon doen!
Komende zondag ga ik winkelen in de primark! Zet hem op Martha! Jij kunt dit!