Verdrietig zijn mag

Het is stil hier op mijn blog, waarschijnlijk omdat ik moeite moet doen om mezelf boven water te houden. Soms gaat het even iets beter. Dan heb ik zin om iets te doen en loop ik bijvoorbeeld naar de brievenbus of aai ik een paard. Laatst ben ik zelfs gaan fietsen. Ik bedoel maar. Het einde is in zicht ik voel het, vanaf nu word het iedere dag beter.

Maar teveel dagen val ik weer net zo hard terug naar onder als dat ik omhoog geklommen ben. Dit weekend voelde het alsof er in de kelder een luik naar beneden was open getrokken.

Blijkbaar kon dat. 

Vandaag heb ik gehuild bij psycholoog. Dat doe ik niet zo vaak. 

Ik vind er niks leuks aan, aan het leven. Ik ploeter me de dag door om vervolgens godzijdank naar bed te kunnen gaan om daar vervolgens ondanks slaapmedicatie om het uur wakker te liggen óf doodmoe te worden van de dromen en de nachtmerries.

Vannacht moest ik een baby nijlpaard redden terwijl ik achterna gezeten werd door de moeder?! Ik ben compleet uitgeput  van het rennen en het sjouwen. Flikker op met je kut dromen.

Je moet aan gezonde slaaphygiene doen Martha! Geen telefoon savons en op tijd naar bed, en dezelfde tijden aanhouden, en overdag niet slapen en een meditatie oefening doen voordat je gaat slapen.

Bedankt voor de tips want daar zat ik juist op te wachten! Die heb ik nog niet al 100 keer gehoord en daardoor voel ik me echt lekker begrepen ook. 

Ik vind het leven niet leuk. Ik vind er geen klap aan. Ik vind het vreselijk. Ik vind het zwaar en moeilijk en ik wil in een donker holletje op zolder wegkruipen met mijn handen op mijn oren.  Wachten tot het over is. Ik ben moe. 

Maar als iemand vraagt goh Martha hoe gaat het met je? Dan zeg ik dat het beter gaat dan in juli. Dat ik gewoon alles dag voor dag doe en voetje voor voetje want dat is positief en mensen houden van positief. 

Op medeleven zit een houdbaarheidsdatum  en je slecht voelen dat mag wel, alleen niet te lang want dat is niet gezellig en op een keer moet je stoppen met treuren en wat van je leven gaan maken want we hebben zoveel kansen in dit land. En we hebben het allemaal wel eens moeilijk maar wij gaan toch ook gewoon door?? Toen mijn konijn dood ging was ik ook wel even van slag maar daarna pakte ik toch zeker ook de draad weer op? En kijk eens naar Mientje! Die heeft het pas zwaar en die gaat ook gewoon door! Die hoor je nooit klagen! Kom zeg neem daar eens een voorbeeld aan. Je bent nog zo jong, ik ken zoveel mensen die wel met je willen ruilen! Kijk  eens naar wat je allemaal hebt, er zijn zoveel mensen die het erger hebben dan jij, hou het positieve gevoel ook eens vast!

Ja bedankt. Nu voel ik me lekker gehoord en begrepen.

Luister. Ik snap dat. Als je niet weet hoe het voelt als er een luik in de kelder zit, als je niet weet hoe het voelt om in een bad te liggen met koud water, als je niet weet hoe het is om zelfs bang te zijn wanneer je door de buurt supermarkt loopt, als je niet weet hoe het voelt als het leven constant door je vingers lijkt te glippen, als je niet weet hoe het voelt om savons te gaan slapen in de hoop dat het daarna ophoud. Als je niet weet hoe dat voelt, als je daar niet bent geweest, dan snáp ik dat je niet weet wat je ermee moet want wat moet je er ook mee. De hele tijd dat negatieve en sombere gedoe. Ik snap echt dat je daar op een dag gewoon geen zin meer in hebt. Ik heb dat zelf namelijk ook niet, maar houd het advies en commentaar gewoon voor je. Ook al is het nog zo goed bedoeld en denk je oprecht dat dit helpende woorden zijn. Ze zijn niet helpend. Ze leggen de schuld van mijn depressie bij mijzelf neer. Alsof ik niet genoeg mijn best doe en harder moet werken. Dat ik het zelf schuld ben dat het is zoals het is. 

En dat is het niet. 

Ik werk heel hard, ik houd me aan de dagplanning, ik probeer te kijken naar wat ik wel heb, ik doe heel erg mijn best. Ik sta iedere dag weer op terwijl ik dat liever niet wil en dat alleen al is een prestatie op zich. 

Als je iets wil doen voor iemand die depressief is, ben er dan gewoon. Meer hoef je niet. Laat weten dat je om de ander geeft en dat die niet alleen is, dat je er niet moe van wordt, dat je hem of haar lief vindt en dat je hoopt dat het beter wordt maar zo niet dat je er bent waar je dat kan. Meer kun je niet doen en meer hoef je ook niet te doen.

Ik wilde een positieve en grappige blog schrijven. Dat is niet gelukt want ik ben nu niet positief en grappig. Ik ben verdrietig en psycholoog zegt dat ik verdrietig mag zijn. Dat het een emotie is die ik niet weg hoef te verhongeren of weg te lachen of weg te kopen met spullen of wat dan ook. Die emotie mag er zijn en die mag je voelen en daar mag je over vertellen. En dat mag ik ook. Ik mág verdrietig zijn en erover huilen en erover vertellen.

Dus bij deze. 

Joe.  

als alle beestjes op je weg beren lijken te zijn

En toen kreeg ik naast m’n adhd last van angsten, die angsten werden een beetje erger en ik maakte mijn wereld daarom maar wat kleiner, zo erg is dat nu ook weer niet, bedoel gewoon niet meer naar drukke plekken gaan, vriend T de boodschappen laten doen, niet verder weg dan 2 uur van huis enzo what’s the big deal. Familie bezoekjes reduceren tot ze uiteindelijk helemaal geskipt waren en uiteindelijk zat ik dan bijna iedere week te huilen omdat ik het leven niet meer zag zitten en toen vond psycholoog dat adhd niet meer het grootste probleem was en dat hij me gewoon wel heel aardig vond enzo en me ook graag verder wilde helpen maar dat hij dacht dat iemand anders me misschien beter kon helpen, dat ik iemand verdiende die hier gewoon beter op toegerust was.

Ik snapte niet zo goed wat hij bedoelde
Een klein dipje dat overkomt iedereen wel eens.
En een klein dipje dat gewoon iets langer duurt dan bij andere mensen, nouja het overkomt de beste..

En dan waren er mensen die enthousiast zeiden: Martha je bent zo rustig geworden!
Nou.. Dus.. Goed he..

ik heb het licht gezien, of misschien gewoon het gebrek eraan.. het is meer een soort zwarte smurrie waar ik in vast zit maar ik ben in ieder geval rustig geworden ja, dat dan weer wel..

Even flink hard ertegenaan met een nieuwe psycholoog en dan is Martha 7.1 wel daar. Ik gaf mezelf een half jaar om weer terug op de rit te komen. Het is een kwestie van hard werken en dan voel je je vanzelf weer goed. Harder je best doen Martha asjeblieft je moet gewoon harder je best doen..

Onderhand ben ik alweer een jaar bij de nieuwe psycholoog. Voetje voor voetje zet ik kleine stapjes vooruit maar toch..

Ik voel me bijzonder ver weg van wie ik ooit was..

Dat zelf diagnosticeren enzo, zullen we dat anders gewoon niet meer doen?

Ik heb een diagnose. Ik kreeg opmerkingen, ik functioneerde niet helemaal zoals ik volgens mijn leeftijd en niveau zou moeten doen, ik liep vast, kon de aanwezige kansen niet benutten en dus kwam er onderzoek, kreeg ik een diagnose en de daarbijbehorende hulp en medicatie. Halleluja. 

Ik heb adhd. 

Als ik na lang wikken en wegen zeg dat ik adhd heb, dan zijn mensen niet verbaasd, helemaal niet zelfs. Dat vind ik altijd een beetje beledigend, gewoon doen alsof je verbaasd bent mag anders ook wel. Gewoon voor mijn eigen zelfbeeld enzo. Maar goed.

Hoewel er dus helemaal niemand verbaasd is, krijg ik wonderbaarlijk genoeg bijna altijd als eerste de vraag:
Is het ook echt gediagnostiseerd? 

En dat is waar deze blog over gaat. 

Want: Hoezo is het ook echt gediagnostiseerd?!
Natuurlijk is dat echt gediagnosticeerd, anders zou ik het toch niet zeggen??

Maar dat is het probleem.
Er zijn teveel mensen die dat wel doen.
Niet alleen met adhd, maar ook met autisme, depressies, angststoornissen etc.
Mensen die zonder gedegen onderzoek zichzelf of de buurvouw of hun hond al hebben gediagnosticeerd. 

Ik vind dat niet oke. 

Ik wil je vragen om dat niet meer te doen. We zijn geen psycholoog en zonder gedegen onderzoek is het niet fair om te zeggen dat jijzelf of je paard of de kat van de buren last heeft van welke stoornis dan ook.
Als jij je een keer niet kan concentreren dan heb je nog geen adhd, als je een keertje somber bent, dan ben je nog niet depressief, als je na een lange dag werken een keer moe bent, dan ben je nog niet overspannen en zeggen dat dat wel zo is, zorgt ervoor dat de groep die daadwerkelijk een dergelijke diagnose heeft, minder geloofwaardig wordt. Problemen worden afgedaan als minder erg want de buurvrouw zegt dat de buurjongen het ook heeft en bij hem valt het immers reuze mee en iedereeeeen heeft tegenwoordig een stoornis! 

Het hebben van een stoornis op zich is al vervelend genoeg zonder dat we moeten gaan twijfelen aan de betrouwbaarheid van de uitspraak of aan de waarde ervan. Laat het diagnosticeren aan de professional over en laat de diagnoses voor de mensen die echt hun aanwezige kansen niet (meer) kunnen benutten, die echt vastlopen in het dagelijks leven.
En laten wij, wij mensen onder elkaar, elkaar gewoon mens zijn, laat kinderen kind zijn, zonder ze in hokjes te stoppen en zonder ze te labelen alsof het koeien zijn. Laat iedereen in zijn waarde. Zie de krachten en de kwaliteiten van de mensen om je heen. Help mensen daar waar ze hulp nodig hebben en heb begrip voor elkaar. Als je het mij vraagt is dat genoeg, meer dan genoeg. 

een adhd onderzoek: Hoe ziet dat er uit?

Toen ik nog geen diagnose had, heb ik het internet afgezocht naar hoe een dergelijk onderzoek er eigenlijk uitziet en omdat ik persoonlijk vond dat er bar weinig te vinden was, had ik besloten dat ik er op een dag zelf anders wel een blog over zou schrijven voor de mensen die net als mij het internet afstruinen naar haast onvindbare informatie. Excuses voor de lengte van deze blog.

Ik lees regelmatig dat er tegenwoordig zo snel een label op iemand wordt geplakt, dat er amper onderzoek naar wordt gedaan en dat ze het vaak al na 1 gesprek vaststellen, ik weet natuurlijk niet hoe het er bij anderen aan toe is gegaan, misschien dat het in België heel anders is, maar bij mij was het echt niet na 1 gesprek besloten. Ondanks dat ze er vrij zeker van waren dat er sprake was van adhd, moest ik door de malle molen van onderzoeken heen. Ik kan je vertellen, het is gemakkelijker en sneller om een pakje boter te kopen in de supermarkt dan om een adhd diagnose te krijgen binnen de GGZ.

Mijn adhd onderzoek bestond uit verschillende onderdelen verspreid over ongeveer vier weken:

1. Kennismaking
Nadat je van de huisarts wordt doorverwezen naar een GGZ instelling, duurt het ongeveer een eeuwigheid (bij mij drie maanden) voordat je op gesprek mag komen. De wachtlijsten binnen de GGZ zijn echt waanzinnig lang, dus als je denkt dat je over drie jaar misschien in de problemen gaat komen vanwege je adhd of autisme of wat dan ook, stel ik voor dat je op tijd aan de bel trekt. Ik wilde graag hulp hebben bij het halen van mijn eindexamenjaar, maar tegen de tijd dat ik de diagnose kreeg, waren mijn examens al geweest.
Het begin gesprek bestaat vooral uit “hoi”, “hoe gaat het” en “waar loop je tegenaan” vragen. Ze observeren hoe je zit te wiebelen en gaan een eerste standaardvragenlijst af om te kijken of je in aanmerking komt voor een adhd-onderzoek.
Ding-ding-ding, door naar de volgende ronde? Dan kom je op de volgende wachtlijst te staan. Dit is per instelling anders, bij mij duurde deze tweede wachtlijst ruim vier maanden.
De rest van mijn onderzoek werd door iemand anders uitgevoerd.

2. Adhd vragenlijsten en nog meer adhd vragenlijsten en nog meer adhd vragenlijsten
Na de tweede wachtlijst begint de malle molen van de onderzoeken. Bij mij begonnen ze met een miljoen aan adhd vragenlijsten over vroeger en nu. Let er even op dat je goed leest of het over het heden of over het verleden gaat, want ik heb gewoon in het wilde weg kruisjes zitten zetten zonder te lezen over welke tijd het eigenlijk ging. Concentratieproblemen: check. Impulsiviteit: check.

Eigenlijk heb je na 10 vragen van 1 lijst alle vragen van alle lijsten wel gezien want ze zijn allemaal hetzelfde, een beetje zoiets als:
– Ik voel me vaak onrustig
– Ik heb moeite om mijn aandacht bij een gesprek te houden
– Ik doe dingen zonder na te denken
– Mensen zeggen mij vaak dat ik te veel praat

Na het invullen van al die vragenlijsten mag je door naar onderdeel drie. Hoera, nog een vragenlijst!

3. De MMPI-2 vragenlijst. Een vragenlijst over de rest van je psyche met iets van een miljoen vragen
Deze vragenlijst was echt fantastisch #not. Het was een draak van een vragenlijst met echt meer dan 500 vragen ofzo (wat serieus?!). De bedenker van de vragenlijst leed waarschijnlijk aan iets van dementie of Korsakov aangezien iedere gestelde vraag verderop nog minimaal 7 keer terug komt. Als je nog geen suïcidale neigingen hebt, krijg je die wel van deze vragenlijst.

Het zijn echt van die feel-good-vragen als van:

• De wereld zou beter af zijn zonder mij
• Ik denk vaak aan de dood
• Ik heb het idee dat ik word achtervolgd
• Ik voel me schuldig
• Ik speelde vroeger veel met de poppen
• Ik voel me vaak waardeloos

Schrik ook niet van de uitslag want volgens mij komt er bij iedereen wel iets uit en iedereen heeft wel kenmerken en trekjes van welke persoonlijkheidsstoornis dan ook. Maar hey daarvoor kwam je niet, dus we gaan door naar onderdeel vier, nog een vragenlijst!

4. De executieve functie vragenlijst
Vragenlijsten zijn in de GGZ helemaal hip en daarom krijg je ook nog een vragenlijst over de executieve functies mee naar huis. wow wacht, welke functies? Eentje voor jezelf en eentje voor je ouders. Hierin staan vragen als:

• Kan om kleine dingen emotioneel reageren
• Heeft moeite met zelfstandig aan de slag te gaan
• wordt moe
• raffelt dingen af
• is impulsief
• kan slecht tegen veranderingen

Waar deze vragenlijst dan weer goed voor is weet ik ook niet, bij mij besloten ze in ieder geval aan de hand van deze vragenlijst dat ik naast overduidelijk adhd misschien ook wel in aanmerking zou komen voor autisme en er werd me geadviseerd om daar ook naar te laten kijken: Lieve lezers let goed op want dit is een valstrik, trap er niet in. Waarvoor kwam je? juist! Een adhd onderzoek! Je wil een antwoord op de vraag of je misschien adhd hebt, de rest is niet belangrijk want daarvoor kwam je niet, dat was niet je vraag dus we gaan door naar onderdeel vijf: het gesprek.

5. Gesprek met mij
Naast vragenlijsten zijn ze in de GGZ gek op persoonlijke gesprekken. Ook al heb je een zelfde gesprek al bij punt één gevoerd, je mag toch echt nog een keer dezelfde vragen gaan beantwoorden.
Schrik niet want dit is wel een typisch psychologen dingetje. Dossiers zijn voor hun niet nodig. Ze willen je liever eerst persoonlijk leren kennen voordat ze dezelfde informatie gaan lezen die ook in het dossier staat. Ik snap het nut van een dossier bij de GGZ eerlijk gezegd ook niet want het wordt toch niet gelezen. Volgens mij snappen die psychologen en psychiaters niet hoe vermoeiend het is om continue hetzelfde verhaal te vertellen, maar goed: Er worden vragen gesteld over hoe het met je gaat, waar je tegenaan loopt, waarom je denkt dat het misschien adhd is en tussendoor observeren ze alles wat je doet en zegt. Wanneer ze driftig gaan schrijven weet je dat je iets gezegd hebt dat blijkbaar van belang was, maar deze door hun pas ontdekte informatie houden ze voor zichzelf en krijg je teruggespeeld bij punt negen.

6. Gesprek met mijn moeder erbij
Na het gesprek met jou alleen, komt er een gesprek met jou en 1 van de mensen die jou goed kennen, liefst je vader of moeder. In mijn geval, ging mijn moeder mee. Het gesprek met mijn moeder erbij was bij mij echt briljant. Mijn moeder geloofd namelijk niet in adhd (of in autisme, of in welke andere stoornis dan ook) en ze vind vooral dat ik de leukste dochter van de wereld ben. Dus ja, dat schiet echt op. In de ogen van mijn moeder ben ik wat drukker maar dat gaat vanzelf wel over, ik moet gewoon tot 10 leren tellen en ik moet wat harder mijn best doen om me te concentreren. Maar ik heb zeker geen adhd want dat bestaat niet.
Het verloop van een dergelijk gesprek, is voor iedereen natuurlijk anders maar in feite is het een herhaling van punt één en vijf alleen dan met moeder, vader of andere bekende erbij.

7. De concentratie test
Als je de vragenlijsten en gesprekken hebt gehad, mag je eindelijk dingen gaan doen: Bij mij begonnen ze met de concentratie test. Ik had er echt zin in, hoewel het achteraf een beetje tegenviel. Ik geloof niet in concentratie testen op die manier. Ik zal even uitleggen hoe dat eruit zag:

Omcirkel alle letters die geen p zijn (ofzoiets)
p p p p p p p p b p p p p p  b p p p q p p p p b p p p p p p p p b p p p p p  b p p p q p p p p b

Vervolgens zat ze ernaast met een stopwatch om de tijd te meten…..

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hou een stopwatch voor mijn neus en maak er een wedstrijdje van en mijn hyperfocus is geactiveerd. Dit gegeven hoefde ik niet uit te leggen, onderzoeker G was slim genoeg om deze conclusie zelf te trekken.

Na het testen van je concentratie, komt het einde in zicht. Je intelligentie is aan de beurt om getest te worden bij punt acht.

8. De IQ test
Ik zag zelf gigantisch op tegen de IQ test. Ik wilde deze test eigenlijk niet doen omdat mijn zelfvertrouwen al niet zo groot is en een slechte score doet gewoon een beetje pijn. Toch was de IQ test een verplicht onderdeel van het adhd onderzoek.

De IQ test zag er ongeveer zo uit:
Je zit aan een tafeltje, tegenover je zit een onderzoeker en verder proberen ze de ruimte zo prikkelarm mogelijk te houden: de airco stond aan maar echt koeler werd het er niet van, de vrachtwagens reden langs, het was die dag ongeveer 35 graden en zij haalde om de haverklap adem. Ik ben sowieso al niet zo goed in een testsituatie en ik word al onzeker van de vraag hoeveel is 1+ 1 dus dit onderzoek was echt een appeltje eitje voor me…

Er werden oefeningen gedaan als:

• Noem het tegenovergestelde woord
• Welke hoort niet in de reeks thuis
• Iets met voetbalplaatjes en onthouden van iets (ik heb geen idee meer)
• Leg het figuurtje dat op papier staat na met de blokjes

Tijdens de test werd er opnieuw driftig geschreven, de vragen die je stelde, de dingen die je zei en jou manier van doen en laten: alles werd opgeschreven. Alsof het zonder die extra druk niet al spannend genoeg was.

Maarrrrrr gefeliciteerd, je hebt nu alle onderdelen van het adhd onderzoek gehad en de uitslag is nabij.

9. De uitslag tumtumtummmm
En dan uiteindelijk als je door de hele heisa heen bent gegaan, krijg je een gesprek waarin ze in ongeveer een half uur vertellen wat er allemaal mis met je is.
Grapje 
Nee geen grapje
Eigenlijk is het echt zo. 

Jij kwam met de vraag of je misschien adhd hebt en zij komen met het antwoord dat je in mijn geval kenmerken vertoond van autisme, een angststoornis, een persoonlijkheidsstoornis en het IQ hebt van een badeend en o ja je hebt ook adhd het onoplettende type, nee adhd het hyperactieve type, nee ook niet, wacht even kijken: oh adhd het gecombineerde type, ja dat was het. Martha je hebt adhd het gecombineerde type en we raden je echt aan om medicatie te slikken en we adviseren verder onderzoek met name rondom dat stukje autisme.
Oke dit bovenstaande is misschien een klein beetje overdreven, maar duidelijk moge zijn dat, bij de instelling waar ik zat, het gesprek met de uitslag een beetje pijnlijk en shockerend was en/of voelde en ik had een week nodig om het te laten bezinken. Wel stond er nu op papier dat ik adhd heb. De vermoedens werden bevestigd en de diagnose was definitief.

Weet je het maakt niet uit wat ze allemaal over je zeggen want bij iedereen komt wel iets uit een dergelijk onderzoek naar voren, iedereen heeft wel ergens kenmerken van en het is slechts een moment opname geweest. Je hebt antwoord gekregen op de vraag waarvoor je kwam en daar ging het uiteindelijk allemaal om en vanuit daar kunnen ze je eindelijk de hulp geven die je nodig hebt.

Dit was hoe het adhd onderzoek er in een notendop bij mij uit heeft gezien, ik besef dat dit niet bij iedere instelling precies hetzelfde zal zijn, maar het is zeker niet zo dat je na 1 gesprek met de psycholoog al een diagnose hebt en als dat wel zo is, adviseer ik je om naar een andere instelling te gaan.

 

stop denk doe

Ik ben er vol goede moed aan begonnen, dat “stop denk doe”. Hoe moeilijk kon het zijn: Op het moment dat je impulsen het over gaan nemen gewoon even een stap terug doen, stop zeggen tegen jezelf, even nadenken en daarna gewoon je handeling aanpassen.

Tadaa
Dat is alles
Een kind kan de was doen

Het klonk zo gemakkelijk toen psycholoog uitlegde hoe de methode in zijn werk ging en ik wist dat ik dit wel onder de knie zou krijgen. Het is nooit te laat om dingen te leren en hoewel het overgrote deel van de wereld Nederland dat remmen van de impulsen voor hun tiende toch wel behoorlijk onder de knie heeft, wil het nog niet zeggen dat ik het niet alsnog op mijn vijfentwintigste kan leren. En dus zette ik mijn beste beentje voor en ging ik aan de slag.

Soort van
Klinkt als
Lijkt op
Net niet…

Het was veel moeilijker dan ik van te voren had gedacht en dat maakte me toch ietswat gefrustreerd.
Vanaf daar heb ik al vaker bij psycholoog geklaagd dat de methode stom is, dat het niet werkt en dat ik een nieuwe methode wil hebben, eentje met een wat sneller resultaat asjeblieft, maar psycholoog blijft er tot op de dag van vandaag bij dat ik er de tijd voor moet nemen en medicatie. Want sommige dingen kun je niet in een paar weken leren, zelfs niet in een paar maanden.

En daar kan ik met mijn hoofd echt niet bij, want hoe kunnen die simpele en basale dingen zo verdraaid lastig zijn?!

adhd medicatie heeft voordelen

Ik heb een haat liefde verhouding met medicatie. Het fijne van medicatie is dat het allemaal iets gemakkelijker wordt, weet je wel dat rustiger zijn enzo. Ik hoef niet meer zo hard mijn best ervoor te doen en dat heeft op zich ook wel iets, maar liefst wil ik het eigenlijk gewoon zelf kunnen doen. Er zelf de controle over kunnen hebben want ja gewoon een pilletje erin knallen zie ik toch gewoon nog niet echt als de ideale oplossing. Makkelijker wel, maar beter niet.

Ben je zo zenuwachtig? 
Nee dat is mijn adhd en ik heb mijn pilletje niet gehad.
Ja best wel zenuwachtig, sorry. 

Ik doe mijn best om mijn impulsen te remmen, rustiger te zijn en me langer dan een goudvis te kunnen concentreren maar dat is echt verdraaid lastig, zelfs met de tips en de oefeningen van psycholoog wil het zonder medicatie gewoon niet zo goed lukken.
Dat komt omdat ik adhd heb. Volgens psycholoog zit dat tussen mijn oren, letterlijk. Mijn brein werkt net iets anders dan anders waardoor ik van ritalin wel rustiger wordt, maar van 10mg valium niet, sorry kaakchirurg, kon jij ook niet weten natuurlijk.

En terwijl ik écht heel erg hard mijn best doe om niet overal op te reageren, iets minder enthousiast probeer te doen, niet vijf kwartier in een uur probeer te ratelen, probeer over te komen als een 25jarige pedagoog, probeer om logische zinnen te formuleren en écht probeer om de rust te vinden, lees ik in een informatief berichtje speciaal aan mij gericht dat hyperactiviteit een vorm van aandacht vragen is.

Dus…
Bedankt…

Ik ben met mijn stukje adhd een gezegend mens en dat meen ik echt want je kan beter het concentratievermogen dan het inlevingsvermogen van een goudvis hebben.

zonder adhd de zomer in

ADHD – Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Dat is wat ik heb en ik denk dat je dat beter kan hebben dan een depressie, dwang of een psychose want daar is nu werkelijk helemaal geen lol aan te beleven, aan adhd heb je tenminste af en toe nog wat.

Vier maanden geleden ongeveer startte mijn individuele adhd training. Het doel van psycholoog was om me klaar te maken voor de groepstraining, mijn doel was om na die vier maanden adhd vrij te zijn.

Het doel van psycholoog is bereikt, mijn doel nog helemaal niet niet helemaal, maar dat is niet erg. Psycholoog zegt dat ik mezelf de tijd moet geven om dingen te leren en de lat niet te hoog moet leggen, daarom ben ik nu niet teleurgesteld in mezelf. In vier maanden adhd vrij zijn is misschien ook wat veel gevraagd, maar dankzij de adhd training heb ik nu in totaal twaalf weken extra de tijd om adhd vrij te zijn en dat is natuurlijk een stuk realistischer.

Afijn, de groepstraining start op tien maart, hoera, ik mag nadat ik beloofd had om medicatie te gebruiken officieel deelnemen. Ik wilde om twee redenen heel graag deelnemen aan de groepstraining:

1. Ik wil in de zomer adhd vrij zijn want dat ziet gewoon beter uit in de bikini op het strand.
   en
2. Ik wil anderen met adhd ontmoeten zodat ik kan zien dat dat afgeleide, impulsieve en drukke dat ik heb gewoon toch best wel meevalt voor adhd begrippen.

Toen ik mijn doelen met psycholoog besprak, kwam ik tot de conclusie dat psycholoog overduidelijk een pessimist is.

Hijzelf noemde zich meer een realist.

Waardoor ik dan weer kon concluderen dat hij een bijzonder eigenwijze pessimist is, dit maakt het er natuurlijk niet gemakkelijker op. Niet zozeer voor mij, maar vooral ook voor hem.

Ik heb deze laatste conclusie niet met hem gedeeld, ik heb gewoon vriendelijk naar hem geknikt en geglimlacht. Met de jaren heb ik namelijk geleerd dat wanneer iemand een hele sterke mening heeft, het geen zin heeft om daarover in discussie te gaan. Je kan mensen dan maar beter in hun waan laten, hij komt er uiteindelijk vast zelf wel achter. Psychologen zijn immers ook maar mensen.

adhd medicatie: methylfenidaat 4

Als je eigen waarheid niet de waarheid blijkt te zijn staat je wereld even op zijn kop want hoe weet je dan of dat wat je denkt waar is?

Het nadeel van medicatie is dat ik er zo rustig van word. Ik ben langzamer, minder impulsief, meer in balans en meer gedoseerd.
O nee wacht dat is geen nadeel, dat is waarvoor ik het slik.

Het werkt, het doet wat het moet doen. Volgens psycholoog ben ik toegankelijker, kan hij gemakkelijker een gesprek met me voeren, lijkt het alsof ik dingen gemakkelijker oppik, luister ik beter naar hem, spring ik niet van de hak op de tak en schiet ik veel minder door in dingen. 

Dat is ook zo en dat is wat ik wil, toch.. Dus hoera.

Dan zal ik nu even uitleggen hoe het met medicatie voelt:

Het voelt alsof iedereen op planeet aarde zijn ding aan het doen is en ik ergens vanaf ver weg toekijk. Praten gaat sloom langzamer evenals mijn denken. Mijn onophoudelijke woordenstroom is ineens flink uitgedund en wanneer ik praat word ik moe van mijn eigen gepraat en besluit ik dat ik liever naar de ander luister. Wanneer de ander praat luister ik naar de dansende woorden zonder de drang te hebben om ertegenin te willen gaan, of het gesprek wil onderbreken, halleluja, dat wil wat zeggen ik ben eigenlijk een beetje meningloos Martha, jij?!. ik zit, wacht en luister. Wanneer me iets gevraagd wordt overvalt mij dit niet, ik ratel niet 10 minuten lang over niks waarna ik rood aanloop en vraag wat ook alweer de vraag was, nee na 2 minuten ratelen vraag ik even om een minuutje nadenk tijd en geef dan antwoord op de gestelde vraag, maar alles dat ik doe moet van heel ver komen.

En dan terwijl ik over dit alles mopperend tegenover mijn psycholoog zit, zegt hij me dat ik misschien van mezelf denk ik dat ik nu heel rustig ben en overkom, maar dat hij ook met medicatie ziet dat ik adhd heb. #NO WAY!

Ik viel van mijn geloof af, beukte door de mythylfenidaat wolk heen en stond ineens weer recht voor hem, ik was klaar voor de aanval.

Verontwaardigd riep zei ik tegen hem dat ik dat niet geloofde, dat ik hartstikke rustig was en dat ik nu echt niet de indruk kon wekken dat ik adhd zou kunnen hebben !!!!!! .
“En dat is wat ik bedoel Martha, wanneer je enthousiast bent, boos bent of zoals nu verontwaardigd bent, dan ben je nog altijd WAM! Je staat nog altijd op om even iets weg te gooien terwijl ik tegen je praat, je friemelt nog altijd met je vingers, de stoel en je haren. Je dwaalt nog altijd af en je kijkt nog altijd om je heen naar alles dat je ziet en dat er gebeurt.
Tegenover Martha zonder medicatie is het veel minder en dat verschil voel jij natuurlijk zelf ook waardoor jij denkt dat je rustig en saai overkomt, maar dat is niet zo. Ook met medicatie zie ik direct dat je adhd hebt.” 

En daar ging mijn waarheid..

ironie, je moet ervan houden

Stel je voor dat je een springpony bent maar dat je niet mee mag doen met de andere springpony’s omdat ze vinden dat je te hoog springt. Stel je voor dat je een hardloper bent, maar niet mee mag rennen met de rest van de hardlopers omdat ze vinden dat je te snel rent. Stel je voor dat je adhd hebt maar niet mee mag doen aan de adhd groepstraining omdat ze vinden dat je te druk bent. Voel de ironie, wauw.
Hoe vervelend moet het voor de springpony zijn, hoe rot moet het voor de hardloper zijn en hoe frustrerend moet het voor degene met adhd zijn.

Martha, doe normaal, alsof dat gezegd wordt.
Ja, echt wel.

“Martha ik moet je heel eerlijk zeggen dat wanneer je deelneemt aan onze groepstraining je wel medicatie zal moeten slikken. Zonder medicatie ben je gewoon te druk, te onrustig”. Psycholoog2 bloosde of lachte er niet bij. Hij zei het me gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld was en alsof het vanzelfsprekend was dat het zo was.

Ik vond het duidelijk minder vanzelfsprekend als hem.

HET IS EEN ADHD TRAINING!!!!! Riep ik  vol ongeloof naar hem uit, ik maakte hierbij verschillende grote ondersteunende gebaren om mijn woorden nog wat extra kracht te geven. EEN ADHD TRAINING!!! HOE KAN IK TE DRUK ZIJN VOOR EEN ADHD TRAINING!??!?! IK KRIJG OVERAL TE HOREN DAT IK ERG DRUK OF TE DRUK BEN EN DAT VIND IK OKE, IK BEGRIJP DAT BEST, MAAR TE DRUK ZIJN VOOR EEN ADHD TRAINING?!?!?! JE MAAKT EEN GRAPJE!!!! Ik sloot af met een zeer verontwaardigde en boze blik waarbij ik mijn mond ook een stukje open hield zodat mijn ongeloof nog sterker in mijn mimiek terug te zien was.
Ik keek hem verbaasd aan, was even stil, knipperde 3 keer met mijn ogen en gaf mezelf even een momentje om na te denken over mijn woorden. Daarna vroeg ik zeer beheerst met gecontroleerde stem wat dan het idee achter de adhd training was.

Hij leek even uit het veld gelagen te zijn door deze woorden en verklaarde vervolgens zijn nader wat grotendeels langs me af is gegaan.
Het kwam erop neer dat niet iedereen tegen mijn drukte zou kunnen.

Mij wordt niet gevraagd of ik tegen hun rust kan, mij wordt niet gevraagd of ik tegen hun stilte kan, mij wordt enkel meegedeeld dat mijn drukte toch wel een probleem kan zijn in een (nota bene) adhd groep.

Wauw, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat moge duidelijk zijn.

 

stop denk doe

Als je nog geen stoornis hebt, dan krijg je die wel op het moment dat je in de wachtkamer bij mijn psycholoog moet wachten. De radio staat standaard op een zender met klassieke muziek die waarschijnlijk rustgevend moet zijn maar die bij mij alleen maar op mijn zenuwen werkt. Terwijl het strijkorkest bezit probeert te nemen van het laatste beetje zelfbeheersing dat ik heb, hoop ik vooral dat psycholoog me snel op komt halen, tikkend met mijn vingers en klakkend met mijn tong probeer ik vooral te doen alsof ik eigenlijk normaal ben. Het scheelt dat in de wachtkamer van de psycholoog iedereen de weg kwijt is.

Martha, ga je mee?
JA! GRAAG!!

“Dus Martha vertel eens hoe het gaat, je bent begonnen met medicatie heb ik gelezen?” Vroeg meneer de rust zelve me.
Het was een serieuze vraag en ik probeerde echt om de vraag goed te beantwoorden, weet je wel zoals mensen zonder adhd dat zo mooi kunnen, maar na een halve zin kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat dat toch eigenlijk iets te hoog gegrepen was. Terwijl ik vertelde over het werk, over mijn collega’s en over mijn blog sloot ik af met het feit dat medicatie echt heel erg goed werkt.
Psycholoog is een heel erg slimme man, hij heeft röntgen ogen en kan super goed observeren, hij wist zelfs dat ik vandaag geen medicatie had genomen.  Als je dat na minder dan 5 minuten al weet ben je echt een hele goede psycholoog.

Adhd met een grote H, zo noemt hij het.
Martha, zo noem ik het.
Waarschijnlijk bedoelen we hetzelfde.

Welk doel wil je met deze training bereiken? Vroeg hij me.
Over een half jaar adhd vrij zijn natuurlijk. Antwoordde ik.

Psycholoog stelde voor om het doel concreter te maken. Omdat ik concreet een goed woord vind, mijn psycholoog mooie blauwe ogen heeft en hij ook nog leuke gebaren gebruikt wanneer hij verteld, besloot ik dat dat een goed idee van hem was.
“Misschien ben ik soms een beetje druk en misschien ben ik soms een beetje impulsief en misschien kan ik niet zo goed plannen enzo maar dat is niet zo heel erg want ik heb mensen om me heen die me daarmee helpen”

“Misschien ben je soms een beetje impulsief en misschien ben je soms een beetje druk?” Psycholoog vroeg mijn bevestiging of hij dit goed gehoord had en ik knikte dat hij dit inderdaad goed gehoord had. Ik kon nu concluderen dat er met zijn oren niks aan de hand was en dat vond ik wel een hele geruststelling
“Misschien ben je soms een beetje impulsief en misschien ben je soms een beetje druk?” Vroeg hij nog een keer terwijl hij me probeerde te hypnotiseren met zijn blauwe ogen. Het was me duidelijk geworden dat psycholoog veel bevestiging nodig had en waarschijnlijk wat onzeker was.
Opnieuw knikte ik bevestigend en probeerde hier zo vriendelijk mogelijk bij te lachen zodat hij hopelijk wat meer zelfvertrouwen zou krijgen.
Misschien, soms en beetje? Vroeg hij nogmaals terwijl hij zijn ogen door mijn hoofd probeerde te boren. Psycholoog is echt heel slim.

Ik zakte huilend op mijn knieën op de grond, ik sloeg met mijn vuisten wanhopig op de grond, ik kroop naar hem toe en greep hem bij zijn blouse vast en ik smeekte hem om me te helpen met het remmen van mijn impulsen omdat het zo niet langer meer ging. Hij klopte op mijn rug met de rustgevende belofte dat het allemaal goed zou komen en dat ik binnen een half jaar adhd vrij zou zijn.

Oke misschien ging dit laatste niet helemaal zo en misschien overdrijf ik het een klein beetje, maar:

Het beter leren remmen van mijn impulsen staat voor nu wel op nummer 1 van het doelen lijstje. Yes!