mini Martha met een strik erom

Ik heb altijd gezegd dat ik later als ik groot ben graag kinderen zou willen krijgen (niet als een cadeautje met een strik eromheen, maar echt ouderwets maken weet-je-wel).

Rustig aan, geen alarmnummers bellen want hoewel het nu later is en hoewel ik nu soort van groot ben, is het krijgen van kinderen voorlopig echt nog niet aan de orde.
Ik weet namelijk dat je dan vaker dan één keer in de drie weken het huis moet poetsen en opruimen, eerder dan twee uur ’s nachts naar bed moet gaan, vaker dan één keer in de maand de was moet draaien en iedere avond ook daadwerkelijk avondeten met groente moet koken (ik heb laatst gehoord dat tomatenketchup en appelmoes niet als groente telt: serieus? serieus!). Daar zijn vriendje en ik echt nog niet aan toe.

Maar er is nog een ander dilemma:

Ik heb gelezen dat adhd besmettelijk genetisch bepaald kan zijn. Als één van de ouders adhd heeft, is er een grote kans dat babylief het ook heeft. Een soort ebola alleen dan niet dodelijk, zoiets, en dat maakt de gedachte over mini Martha’s gewoon wel even anders, ik weet niet of ik een kleine versie van mezelf aan kan…

Oké ik weet het wel.
Een kleine versie van mezelf kan ik niet aan.
Want hoewel ik nu ik 25 ben en toch best wel gelukt blijk te zijn, was dat vroeger een iets ander verhaal.

Ik heb mijn ouders tot wanhoop gedreven en ik denk dat zij blij waren als weer naar school kon gaan. Halleluja.
Ik gilde en schreeuwde als ik boos was (en dat was heel erg vaak), ik weigerde te eten, als ik iets wilde dan wilde ik dat NU METEEN, ik kon niet slapen, wanneer ik iets van een ander moest dan deed ik het niet, ik zat op school vooraan alleen of op de gang meer keus had ik niet, ik praatte overal doorheen, als er ruzie was dan had ik er altijd iets mee te maken en ik moet eerlijk toegeven dat hoewel ik iedereen aardig vond en iedereen mij aardig vond, ik niet echt vrienden had. Ik fladderde in het rond en dat vond ik prima, met spelletjes terroriseerde ik alles en iedereen en het maakte niet uit of ik won of verloor, in beide gevallen reageerde ik hysterisch. (Herkent iemand zichzelf misschien hierin?)

Ja, dus, als je denkt dat ik nu impulsief en druk ben, dan wil je niet weten hoe ik vroeger was, HA!
Mijn ouders geloofden in rust, regelmaat en reinheid, suiker heb ik pas na mijn tiende ontdekt en mijn moeder stak iedere dag als ik uit school kwam trouw een stokje wierook op met watervallen en dolfijnen muziek op de achtergrond. Met edelstenen en klankschalen probeerde mijn moeder om mij iets meer zen te krijgen. Uiteindelijk heeft ze die pogingen gestaakt hoewel ze wel, na al die jaren, nog altijd een stokje wierrook opsteekt als ik op bezoek kom. 

Echt leuk, zo’n kleine Martha, wie wil die nou niet. 

Gelukkig bestaat een relatie uit twee mensen 50%Martha en 50%vriendje. Het hoeft dus geen mini Martha te worden, maar mocht het een mini Martha worden en mocht je daarin geïnteresseerd zijn, laat het even weten en wie weet kun je hem of haar tegen die tijd krijgen (krijgen als in een cadeautje met een strik erom).
Denk er wel goed over na want hij of zij is niet terug in te ruilen voor een ander exemplaar.