adhd medicatie: methylfenidaat 3

Methylfenidaat.. Ik vergeet altijd hoe goed het werkt totdat ik weer eens gebruik. De deken van rust die over me heen valt, de gesprekken waarnaar ik ineens kan luisteren zonder te onderbreken en het niet hoeven bemoeien met alles om me heen. Ineens gaat het vanzelf alsof ik er nooit een probleem mee heb gehad. Wanneer je me niet zou kennen, zou je echt niet denken dat ik misschien adhd zou kunnen hebben, ik ben hartstikke doorsnee.

het is wel een beetje saai zo hoor Martha
Ik vind jou zonder medicatie eigenlijk toch veel leuker
Wauw Martha! Wat een verschil is dat he! Dat is voor jouzelf toch ook fijner! Voor ons wel in ieder geval!
Je bent wel rustig vandaag he Martha? Normaal ben je veel drukker? Gaat het wel goed?

Heel even gaat er door mijn hoofd heen dat ik dit misschien toch iets vaker zou moeten doen, het maakt het toch net een beetje gemakkelijker allemaal.
Totdat het is uitgewerkt want dan begint de achtbaan en herinner ik me weer waarom ik geen medicatie wilde….

Na een hele krappe 3 uur neemt de onrust weer toe, anderen hebben het eerder in de gaten dan ikzelf. Ik begin weer meer om me heen te draaien, ik bemoei me weer meer met alles om me heen, ik maak weer meer onnodige geluidjes en voor ik het weet is het hek van de dam, alles is grappig, alles is leuk, het is 1 groot feest. Hallo rebound. Mijn gebruikelijke ongeremdheid is er niks bij en ja, dat wil wat zeggen maar echt waar, ik kan er niks aan doen.

Uh Martha, volgens mij is je pilletje uitgewerkt.
Martha, misschien is het tijd voor de volgende
Martha hij doet het niet meer he?

Nee joh!!! Hoe kom je daar nu toch bij?!!

Ik fladder niet van links naar rechts, maar ik vlieg als een raket in het rond en het gevoel van schaamte is ver te zoeken het maakt me allemaal helemaal niks meer uit. Slingers, vlaggen, confetti, muziek, regenbogen, fanfares, drumbands en glitters, het zit allemaal in mijn hoofd, wat een feest wat een feest. (Voor mij dan want voor de rest ben ik eigenlijk alleen maar ontzettend vermoeiend)

Wanneer de rebound na een klein half uur weer ten einde is, neemt de prikkelbaarheid het van daaruit weer over. Knip met je vingers en ik word boos, verwacht vooral niet van me dat ik dat onder stoelen of banken ga steken, nee mijn boosheid wil ik met iedereen delen en opnieuw kan ik ook daar eigenlijk vrij weinig aan doen, geloof het of niet maar alles dat onbelangrijk lijkt is ineens echt de moeite waard om boos over te worden. Misschien lijkt het voor jou niks voor te stellen, maar de boosheid die ik voel kan ik niet goed omschrijven, en waarom eigenlijk? Geen idee.
En dan, wanneer ook de boosheid weer is gezakt, ben ik moe, ben ik extreem prikkelgevoelig en heb ik hoofdpijn.

Medicatie sucks. ik wil gewoon Martha zijn omdat ik daar zo goed in ben. Ik wil niet iemand anders zijn omdat ik dan beter in onze maatschappij pas, ik wil gewoon mezelf zijn. Want ik ben ik, net als dat jij jij bent en dat is goed genoeg.

Maar wat nu als ook psycholoog2 zegt dat ik waarschijnlijk zonder medicatie mijn impulsen niet ga kunnen remmen? Wat nu als ik dat zelf ook steeds meer begin te geloven? En wat nu als iemand anders zegt dat ik door mijn impulsiviteit nog eens mensen om wie ik geef kwijt ga raken? En wat nu als ik over 5 jaar 30 ben? Tot wanneer blijft mijn omgeving mijn gedrag accepteren? Ergens is een grens, waar is die? Ouder worden gaat vanzelf maar de rest is toch verdraaid lastig.

Herkenbaar?